Schoolweek 5

Lieve Lezers,

Over twee weken komt mama al! Zo snel gaat de tijd hier dus. Ik kijk er ontzettend naar uit dat mama komt en we samen een weekje vakantie gaan vieren. Het ‘werken’ in de vakantie is anders dan ik had gedacht. Of misschien komt het wel omdat ik ook nog moet leren voor mijn herkansing. Echt rust in mijn hoofd heb ik daardoor niet heel veel en omdat ik de helft van de dag altijd al naar school ben en ik ook nog materialen voor de school wil maken, is het verdelen van de tijd tussen nuttig bezig zijn en relaxen soms lastig.
Toch zou ik deze ervaring nooit willen missen! Het is zo ontzettend leerzaam en geeft me laat me elke dag weer inzien dat het onderwijs in Nederland niet zo slecht is als we vaak zeggen.

Afgelopen week heb ik niet veel bijzondere dingen gedaan op school. Ik ben wederom een dag druk geweest met de computers (de computerman kwam langs en had mijn hulp echt nodig om te weten wat er met welke computer aan de hand was. Het feit dat ik bij elke computer waar iets mee was een briefje had neergelegd waar precies op geschreven stond wat er mee aan de hand was, was schijnbaar nog niet genoeg..). Daarnaast ben ik druk geweest met het schrijven van een Learning Support voor kinderen die moeite hebben met het alfabet en een voor leerlingen die moeite hebben met plussommen t/m 20. Ze hebben er hier wel een vast format voor, maar vinden het moeilijk het in te vullen. Aan de hand van mijn voorbeeld hopen ze dat het invullen beter zal gaan. Ik had het eigenlijk al ingevuld op mijn laptop (gezien ik meer ruimte nodig had dan gegeven op het formulier), maar dat opent hij op de computers op school niet (dat had ik kunnen weten). Tijdens het invullen word ik continu gestoord: de directrice wil dat ik haar help op de computer, de computerman wil dat ik hem kom helpen, de theejuffrouw wil me thee geven en het toppunt is wanneer er twee meisjes bij de receptie vragen waar ik ben en door worden gestuurd naar waar ik zit. Ze hebben een les Life Skills, maar de juf is er niet en ik moet de les geven. Ehm, waar is de juf dan? En wie heeft jullie verteld dat ik hem moet geven? En vooral: waarom ben ik hier niet van op de hoogte gesteld?! Het feit dat niemand hier ook maar iets communiceert begint me nu aardig te irriteren. Ik reageer het af op de receptioniste, al kan zij er niets aan doen. Ze zegt dan ook dat ik even de directrice moet zoeken om het te zeggen. Ja tante Pollewop, dan blijft er natuurlijk helemaal geen tijd meer over om les te geven.. Als ik de klas instap is mijn irritatie gelukkig in een klap weer verdwenen als ik alle kinderen in koor ‘YES!’ hoor roepen als ik binnen kom. Ik heb al een keer verteld over het onderwijssysteem in Nederland, dus met mijn standaard praatje ga ik het deze les niet redden. Gelukkig willen ze veel weten en hebben ze veel vragen. Wanneer de vragen minder goed beginnen te worden besluit ik een lesje Nederlands met ze te doen. Wat een plezier geeft ze dat! Spontaan komen de schriften en pennen op tafel en er wordt druk meegeschreven met de Nederlandse woorden/zinnen en vertalingen. Als laatste Nederlandse woorden, tel ik met ze tot twintig. Nu ze dit gehoord hebben en de vertalingen op het bord staan, moet een rekenlesje in het Nederlands ook wel lukken. En dus vraag ik ze wat makkelijke sommen met getallen onder de twintig. Ik zie ze glunderen als ik vraag ‘wie kan me vertellen wat het antwoord is van 17-4’ en ze begrijpen wat ik bedoel. De keer- en gedeeld door sommen leveren nog wat moeite, omdat ‘keer’ en ‘gedeeld door’ onbekende begrippen zijn, maar gelukkig kunnen de slimmeriken van de klas al snel aan de rest van de klas vertellen wat in bedoel. De les vliegt dan ook weer voorbij!
Als ik donderdag even pauze hou nadat de pauze al is geweest (omdat ik tijdens de pauze de computerman moest helpen..) komt de Mathematics juf op mij af. Ze vraagt me elke dag hoe het gaat en wil altijd van alles weten. We kletsen een tijdje over Nederland en het onderwijs. Ze wil graag weten hoe wij dan straffen als je niet mag slaan en meer van dit soort vragen. Als het op de computers komt laat ze tussen neus en lippen door vallen dat ik dus straks tijdens de computerlres voor de kinderen wel 13 kinderen mee kan nemen (gezien er ondertussen 13 werkende computers zijn). Eh, ja hoor, ik wil best een computerles geven aan jouw kinderen straks.. Fijn dat je het eerst even vraagt in plaats van wederom mededelen.. Ach, ik geloof dat ik er aan begin te wennen dat dit hier de manier van communiceren is.. Het is al heel wat dat ze zegt dat ze me verwacht zullen we maar zeggen.. De kinderen zijn enorm gemotiveerd om op de computers te werken en er wat over te weten te komen. Ze kunnen er nog totaal niets mee, dus alles is nieuw voor ze. Ik leg ze uit wat je met Word kunt doen en leer ze hoe het te openen, hoe de hoofdletters te gebruiken, wat de Enter en de Backspace doen en waar de punt en de komma zitten. Dat is alweer heel wat. Volgende week moet ik het gok ik nogmaals met ze herhalen, maar er lijkt wat schot in de zaak te zitten. Als ik even de klas in loop waar de overige 20 kinderen zitten (die niet op de computer konden) om iets aan de leerkracht te vragen, valt het me op dat zij met deze twintig kinderen niets doet.. De kinderen zijn aan het kletsen en ook zij is met een collega aan het kletsen in plaats van ze les te geven.. Als ik maar 20 kinderen in de klas had, ik plaats van 35, zou ik toch een flinke slag slaan en genieten van het feit dat het er maar zo weinig zijn.. Mais non.. Zo gaat dat hier uiteraard niet.
Na de les komen er een aantal kinderen naar me toe die vragen hoeveel een computerles na school ze kost. Ik zeg dat het eigenlijk alleen voor de leerkrachten is, maar dat als die niet op komen dagen, zij mogen komen en dat het gewoon gratis is. Ze zijn totaal verbijsterd dat zoiets gratis kan zijn en dat iemand je iets aanbiedt zonder daar geld voor te vragen. Terwijl ik juist denk ‘wat mooi dat ze zo gemotiveerd zijn. Alleen dat al maakt dat ze het gemakkelijker zullen leren. Ik wil ze graag helpen’. Donderdag is ook de dag waarop de leerkrachten computerles kunnen hebben na school. Dat houdt in: zij moeten met concrete dingen en vragen komen waar ze hulp bij willen hebben en dan probeer ik ze te helpen. Omdat ik er dinsdag ook al een heb gegeven (waar maar twee leerkrachten kwamen) vraag ik de directrice of ik vandaag er weer een moet geven, of alleen op dinsdag. Ze zegt dat ze het om zal roepen dat het vanmiddag is en dat als er om kwart over een nog niemand is, ik weg kan gaan. Ik kan natuurlijk niet de taxi zeggen dat hij er om kwart over 1 moet zijn, want als er wel iemand komt, dan staat hij daar te wachten tot twee uur.. Wat ik al vermoedde is inderdaad het geval: er komt niemand opdagen. Dat betekent voor mij het einde van de computerles. Als iemand nog iets heel graag wil weten of hulp wil, kan hij/zij persoonlijk komen, maar ik ga er niet meer mijn vrije tijd in steken om vervolgens te ontdekken dat niemand komt. Het lijkt er dus op dat donderdag mijn vaste supportersdag wordt, want het wachten op de taxi overbrug ik maar weer met een potje voetbal kijken. Ook hier is de manier om met kinderen om te gaan door de coaches anders dan hoe wij het in Nederland doen, maar de kinderen genieten in ieder geval enorm van het achter de bal aan rennen en doen wat ze leuk vinden. In de rust besproeien ze elkaar met water uit hun bidon om af te koelen (ontzettend schattig om te zien!) en spelen dan vlug weer verder. Sommige kinderen dragen voetbalschoenen, sommige gewone gympies en sommige spelen op hun sokken. Geen van allen dragen ze scheenbeschermers, dus af en toe komt er een verbeten gezicht voorbij wanneer de noppen in het scheenbeen belandt zijn, maar dat kan de pret voor de kinderen niet drukken.
Het weekend beloofd ontzettend goed te worden! Vrijdag ben ik alleen thuis omdat Ziggy en fam dan al naar Swakopmund zijn voor het weekend. En vrijdag is mama ook jarig. Ik bedenk me in de ochtend dat ik mama vanmiddag even bel via Whatsapp (dan kost het me internet in plaats van belminuten) en laat in de ochtend nog niets van me horen (mama natuurlijk hevig teleurgesteld dat haar dochter haar verjaardag vergeet..), maar de verrassing in de middag is er des te beter om! Wat is het heerlijk om even met mama te kletsen! Na een halfuurtje hangen we weer op. Jammer dat ik dit pas na vijf weken uitvind, in plaats van in de eerste week.. Ach, beter laat dan nooit zullen we maar zeggen!
Ik word zaterdagochtend door Marina en fam opgehaald en ga met hun mee kamperen. We gaan naar Spreetshoogte. Een ‘camping’ met drie plekken. Bij elke plek is een huisje met een wc, een douche en een kraan, maar een bed is er niet te vinden. Die moet je zelf maken op de veranda voor het huisje of gewoon onder de sterren. Dat laatste is natuurlijk wat ik wil! De sterrenhemels zijn hier zo ontzettend mooi en vorig jaar tijdens de vakantie heb ik zo genoten van de twee nachten onder de sterren slapen, dat ik niet kan wachten om het nogmaals te mogen doen!
Na het uitpakken zaterdag relaxen we wat, spelen we een spelletje, lees ik wat literatuur voor de studie en tegen vier uur klimmen we de berg op om vanaf daar de zonsondergang te bekijken. Ik neem alle twee de fototoestellen mee en ook mijn telefoon. Omdat ik geen idee heb wat de mooiste foto’s zal maken en ik wel graag mooie foto’s wil, maak ik met alle drie de camera’s (oke, ik weet dat mijn telefoon niet de mooiste maakt, maar dan heb ik de foto’s snel bij de hand) foto’s van de prachtige zonsondergang. We moeten wel op tijd weer naar beneden lopen, want als de zon helemaal onder is, is het direct donker en omdat er geen pad is, maar je zelf je weg over de rotsen moet zoeken, is licht hebben wel een vereiste. Het laatste van de zonsondergang kijken we dan ook weer vanaf ons plekje en zodra hij onder is, is het direct donker en ook een stuk frisser. Gelukkig geeft het vuur dat we maken en de extra deken die mee is voor vannacht over de slaapzak, wat warmte.
Onze buurman blijkt overdag te slapen en ’s nachts met een telescoop naar de sterren te kijken en schijnt er veel van te weten. Omdat ik graag wat informatie wil en reuze benieuwd ben hoe de sterren er door een telescoop uitzien, besluit ik een bezoekje te brengen aan de beste buurman. Hij weet me allerlei interessante dingen te vertellen (waarvan ik de helft al niet meer weet of in eerste instantie al niet begreep) en andere dingen nog wel weet. Zo is er een zwarte vlek bij het sterrenbeeld ‘het Zuiderkruis’; dat is gewoon stof. Ook laat hij het sterrenbeeld ‘Boogschutter’ zien (maar of ik die nog eens alleen kan vinden..) en vertelt dat hij dat de twee felste sterren die we zien Venus en Jupiter zijn. Toch weer wat geleerd op deze avond! Het kijken naar de sterren door de telescoop is een hele belevenis. Ondanks dat hij maar een hele kleine heeft, weet hij wel allerlei interessante dingen te vinden met dat ding en aan mij te laten zien (wat ik af en toen ook zie en af en toe geen idee heb waar ik het terug moet zien).
Rond half 10 is het mooi geweest en duik ik met honderd lagen kleding in aan in mijn slaapzak en trek de extra deken en overheen. Het is nog steeds retig koud, maar de aanblik op de prachtige sterrenhemel maakt veel goed. Elke keer las ik ’s nachts wakker word, verplicht ik mezelf mijn ogen open te doen en nog een keer naar de sterrenhemel te kijken. Het is zo adembenemend groots en wijds en de sterren zijn zo fel. Hier kan ik elke nacht wel mee in slaap vallen!
De volgende ochtend is het nog steeds heel koud, gezien de zon nog niet boven de bergen uit komt. Toch is het beter om mijn slaapzakje uit te kruipen, omdat ze zonsopkomst vanaf mijn slaapplek niet goed te zien is en ook niet goed te zien is hoe de zon steeds meer terrein wint van de schaduw en steeds dichterbij komt. Het is wederom ontzettend mooi om te zien en ook hier maak ik veel foto’s van. En wat ben ik blij als de zon ons eindelijk bereikt heeft! Het is direct een stuk warmer ☺
We maken nog een ontbijtje, genieten van het uitzicht en pakken de auto weer in. Rond 10 uur vertrekken we en rond half 2 zijn we weer terug in Windhoek; mét een lekke band, dat dan weer wel. Ik kan daarom kiezen: of lopend terug naar huis (wat natuurlijk geen optie is), of achterop de motor thuisgebracht worden (wat me ontzettend tof lijkt!). En dus gaat mijn tas en de fototoestellen in de bak achterop de motor, zet ik mijn helm op, sla ik mijn armen om de vriend van Marina en VROEMMMM daar ga ik als motormuis over de weg. Wat is dit gaaaf! Het is jammer dat we na een kleine 10 minuutjes al thuis aankomen en ik dus af moet stappen. Dit kan ik vaker doen!
Na het uitpakken van mijn spullen plof ik op de bank: de finale van Wimbledon is! Helaas wint Federer niet en is het niet zo’n goede pot als hij tegen Murray speelde, maar ach, you can’t have it all.
Gedurende de middag en avond krijg ik steeds meer hoofdpijn en als ik om zeven uur net mijn bed in duik, moet ik er spontaan weer uit om mijn avondeten naar het riool te brengen. Ik heb geen idee waar het opeens vandaan komt, maar hoop dat een gezonde portie slaap me er weer bovenop helpt. Omdat het ook vakantie is en ik geen zin heb om me nog de hele week halfberoerd te voelen, besluit ik maandagtochtend (vanmorgen dus) dat ik een snipperdagje opneem en iets langer slaap en vandaag lekker rustig aan doe. Het blijkt een goede beslissing, want gedurende de dag voel ik me steeds beter en nu heb ik nergens meer last van ☺

En zo is ook week vijf alweer voorbij gevlogen en is het dus nog maar twee weken werken op de school en totdat mama komt!
Woensdag ga ik naar de opening van een aantal klaslokalen die nieuw gebouwd zijn op een school in Windhoek, door de foundation waar ik nu ook voor werk. Er zijn veel mensen en veel pers uitgenodigd en ook ik zal geïnterviewd worden over mijn bevindingen hier in Namibië! In mijn volgend verslag zal ik jullie uitgebreid vertellen over hoe het is geweest!

Veel liefs,
Pauline