Schoolweek 7; de laatste alweer!

Lieve Lezers,

Jullie zullen wel denken, wat duurt dat toch lang. Het is toch echt al maandag-blogdag geweest?! Dat was het inderdaad. Maar mama was aangekomen en dus waren de prioriteiten iets verschoven en is de laptop veelal uit gebleven.

Om het lees-leed op te delen in tweeën, schrijf ik toch maar gewoon twee blogs: deze over mijn laatste schoolweek en dan nog een over het weekje vakantie met mama.

De laatste schoolweek was een ontzettend chaotische. Opeens komt het besef dat de tijd er snel op zit en dat je toch nog ontzettend veel wil doen, wil weten en wil beleven.

Maandag kan ik helaas niet op school zijn als de kinderen op school komen om te zien hoe ze reageren op de pleinschilderingen. Daarom neem ik me voor om dan maar de hele pauze op een stoeltje te gaan zitten kijken hoe ze spelen. Totdat het pauze is, ‘verstop’ ik me in het computerlokaal/de bieb. Er staan hier redelijk wat boeken, maar ze staan allemaal door elkaar (lees: de Afrikaanse boeken, Engelse boeken, kinderboeken, leerkracht-handboeken, boeken in het Otjiherero, boeken die nog compleet zijn, boeken die uit elkaar vallen van ellende of al uit elkaar gevallen zijn en alle niveaus door elkaar) en met een flinke, flinke FLINKE laag stof er overheen. Mijn handen zijn elke keer zo smerig als ik wat van de boeken gesorteerd zijn, dat ik me afvraag hoelang deze boeken al niet-aangeraakt zijn.. De directrice wilde eigenlijk de andere stagiaire (een meisje zonder enig initiatief, die stage loopt voor administratief medewerkster en nog te dom is om te poepen)(ze kon nog niet haar naam uit een papier knippen en op een ander papier plakken, zonder dat iemand het haar voorgedaan had, laat staan dat je boeken op niveau in moet gaan delen..) het laten doen, maar dat leek mij dus niet zo’n goed idee, dus ik doe het gewoon zelf. Het blijkt een veel grotere klus dan ik had gedacht en dus besteed ik mijn laatste week elke dag een halve dag aan het sorteren van de boeken op niveau en taal, bordjes ophangen en ook op de boeken schrijf ik bij welk niveau ze horen (anders kan ik volgende week weer opnieuw beginnen). Op woensdag komt die domme stagiaire dan toch binnenlopen en een andere leerkracht legt haar uit wat ze moet doen: je pakt een stapeltje boeken (pakt een stapeltje dat ik had neergelegd in het proces van sorteren) en beslist van elk boek voor welke groep het is (slaat een boek open en zegt: deze is voor Grade 5 bijv., en deze voor 6 denk ik). Op dat moment zijn mijn tenen al zover gekromd dat ze niet nog verder kunnen en grijp ik toch maar in: “blijf maar van die boeken af, die heb ik al gesorteerd. Ja, ik ben al begonnen. Nee, die boeken hoef je ook niet te pakken, die zijn al gedaan. Nee, die ook niet, al deze planken zijn al gedaan. Ja, die dus ook. Nee, daar moet je ook afblijven. Nee, dat boek is niet voor Grade 5, die heeft veel te grote letters en is dus voor Grade 2. Ja, ik weet het zeker. Nee, je hoeft echt niet te helpen bedankt voor het aanbod. Ja, je kunt maar beter weer gaan ja. Dahaaag!”.

Na de pauze neem ik elke keer een aantal boeken mee om in een first en second Grade (groep 3 en 4) voor te lezen. Op deze manier hoop ik aan de leerkrachten te laten zien hoeveel plezier de kinderen van het voorlezen hebben, leg ik soms wat uit over wat het nut van voorlezen is en stel ik de kinderen vragen over hetgeen gelezen of waarover ze denken dat het verhaaltje gaat aan de hand van de voorkant, de titel en soms wat plaatjes in het boek. Ik heb er een redelijk hard hoofd in dat de leerkrachten het over gaan nemen, maar wie niet waagt wie niet wint toch?! Bovendien laat ik de boeken achter in de klas, waardoor er in ieder geval een aantal boekjes in de klas zijn.

Ik moet deze week ook een eindgesprek hebben met de directrice voor haar oordeel over mij, zodat ik daar een gespreksverslag van kan maken en aan school aan kan leveren. Ik heb vorige week al aangegeven dat dit moet en een verslag van tien kantjes aangeleverd over mijn bezigheden de afgelopen twee maanden, zodat ze een idee heeft waarop ze moet reflecteren. Ik heb het ook nog op zes verschillende manieren uitgelegd en het belang ervan benadrukt, maar als ik dinsdag vraag of ze het verslag gelezen heeft, zegt ze dat ze er nog niet aan toe gekomen is, want dit en dat en zus en zo en de inspecteur kwam langs (ook hier is dat een enorme druk) en bovendien moest ze ook klassenbezoeken doen (die nog waardelozer dan waardeloos zijn, gezien de leerkrachten de week van tevoren opeens de hele klas netjes gaan maken, allerlei posters op gaan hangen, de les alvast oefenen met de kinderen en de kinderen nog meer africhten dan Pavlov zijn hond africhtte). Conclusie: ik heb er nog geen tijd voor gemaakt, ik ga het proberen donderdag of vrijdag te lezen en dan kunnen we ook het gesprek hebben. Woensdag controleer ik dus nog even of het donderdag kan, wat kan. Althans, het blijkt maar weer eens te meer dat zeggen en doen hier twee totaal verschillende zaken zijn. Als ik donderdagochtend namelijk vol goede moed binnen kom stappen, blijkt dat het vandaag toch niet zo goed uitkomt en het morgen moet. Ik stem in, met de mededeling dat het dan echt niet meer verplaatst kan worden, dus ik niet eerder wegga dan ik het gesprek heb gehad.

Vrijdag is ook de dag waarop ik mijn afscheid op school heb: ik word in de pauze in de lerarenkamer verwacht, waar ‘iets’ plaats gaat vinden.

Maar voordat het zover is, moet er donderdag op stel en sprong eerst nog wat gebeuren voor het rapport dat ik zal gaan schrijven voor de foundation en het ministerie van onderwijs: alle docenten moeten drie vragen beantwoorden: wat moet jij, als leerkracht, verbeteren om een betere leerkracht te worden? Wat heb je nodig om als leerkracht beter te worden? Heb je iets geleerd van Pauline en zo ja, wat? (die heb ik niet zelf verzonnen, dat moest van de directrice..). Ik ben al ruim een week bezig met het uitleggen van de dit formulier aan de directrice en de Head of Department van de onderbouw, maar het lijkt maar niet duidelijk te worden (zoals meer van de dingen waarvoor de hersenen ingeschakeld moeten worden). Daarom besluit ik op donderdag het heft in eigen hand te nemen en stel ik het papier op, laat het uittypen (ja, zo moet dat hier nog), laat het kopiëren (wat nog best lastig is als degene met de sleutel van de ruimte van het kopieerapparaat overal en nergens is) en maak een ronde langs ruim 30 leerkrachten waar ik elke keer hetzelfde praatje houd: ik ga een belangrijk rapport schrijven en wil vragen of je me wil helpen. De antwoorden op deze drie vragen zouden me echt ontzettend helpen. Het is een beetje kort dag, maar graag vandaag al af. Ja, dat is inderdaad binnen twee uur. Maar het zijn maar drie korte vragen, dus ik denk dat je binnen tien minuten wel klaar bent. Super bedankt! Als ik alle klassen af ben geweest (en geconstateerd heb dat het bijzonder is dat er in minstens vijf klassen geen leraar aanwezig is en de kinderen geen idee hebben waar die dan wel is), begin ik mijn ronde opnieuw om de formulieren weer op te halen. Ik moet zeggen: het valt me alles mee! Veel meer leerkrachten dan dat ik had verwacht hebben al wat ingevuld. Van de rest ga ik het morgenochtend ophalen. Er zijn uiteraard ook een paar leerkrachten die me alleen maar heel minachtend aankijken en me niet willen helpen; ook prima. En er is één leerkracht die ik afvraag wat ik hem misdaan heb. Zijn antwoord op de vraag of ik wat van hem geleerd heb, is dat ik egocentrisch ben, alleen doe waar ik zelf zin in heb en niet kan communiceren. Nu beweer ik niet dat hij daar helemaal ongelijk in heeft, maar alle andere leraren hebben juist opgeschreven dat ze het zo waarderen dat ik voor iedereen een stap extra wil lopen om ze te helpen. In eerste instantie moet ik dan ook vier keer lezen wat die man nou heeft opgeschreven: “staat er nou echt egocentrisch?! En daar echt ‘can’t’?! Ja, het staat er toch echt. Echt?! Goh, dat ik ook bijzonder”. En daarna kan ik er alleen maar om lachen.

En dan is het vrijdag en breekt mijn laatste dag aan. Ik kan nu toch echt terecht bij de directrice voor het gesprek. In eerste instantie heeft ze mijn zes verschillende instructies nog steeds niet begrepen en blijft ze hameren op het ‘als je terugkomt, moet je wat met ICT hier gaan doen. Dan hebben we meer laptops en is dat een mooi project voor jou’. Oke, ga ik doen, maar wat vind je nou van wat ik nu en wél gedaan heb? Gelukkig is het niets dan lof en is ze heel tevreden over me. We hebben een gesprek van ruim anderhalf uur waarin we over nog veel meer onderwijs-gerelateerde onderwerpen praten en probeer ik tussendoor nog even wat goed bedoelde adviezen te geven.

Dan is het al bijna tijd voor de pauze, dus ik doe alleen nog wat kleine dingetjes. Als de bel is gegaan, zit ik al klaar in de lerarenkamer en komen ook steeds meer leerkrachten binnendruppelen. De directrice houdt een praatje waarin ze haar dank laat blijken en hoe bijzonder het is dat ik er was en dat ik geschiedenis heb geschreven door de eerste stagiaire hier op school te zijn. Dan overhandigt ze me mijn cadeau: een ‘Token of Appreciation’; een houten schild met een goud bordje erop. Ik ben ontroerd en vind het een ontzettend mooi gebaar. Ook ik hou een praatje van dank en waardering en overhandig mijn map met alle materialen waar ik afgelopen weken aan gewerkt heb aan een van de leerkrachten en benadruk nogmaals het belang van de activiteiten en dat de leerlingen iets kunnen doen als ze klaar zijn, in plaats van stil zitten. Ik hoop van harte dat het gebruikt gaat worden; meer op een presenteerblaadje aanreiken kan ik het niet: de originele zijn er al, bij elk werkblad zit een instructiekaart waarop ook differentiatiemogelijkheden staan en de mag is verdeeld in een kant voor rekenen en een kant voor taal.

Dan vraagt de directrice of er nog iemand iets wil zeggen. De juf van klas 2C (wat een soort van mijn ‘thuisklas’ geworden was) staat op en leest een brief voor die ze geschreven had. Ik vind hem zo ontzettend lief en mooi; ze benadrukt alle punten die ik graag uit wilde stralen, wilde aanleren en die ik van belang vond. Ze laat de brief nog uittypen en ik krijg hem dan later. Ook de juf van de kleuterklas waar ik regelmatig was staat op en verteld dat ze zo onder de indruk was van het niveau van Engels van haar kinderen. Ze had nooit gedacht dat ze mij konden begrijpen, maar mijn lessen gingen altijd goed. Aan de hand daarvan heeft ze besloten om elke dag voor de pauze in het Engels les te geven en na de pauze pas weer in hun moedertaal. Ik ben onder de indruk van deze beslissing en ben super trots op haar dat ze die uitdaging aan wil gaan en ben er vooral heel zeker van dat dit voor de kinderen enorm goed gaat zijn voor hun niveau van Engels. Na deze mooie en ontroerende woorden moet iedereen gauw weer terug naar zijn of haar klas, gezien de bijeenkomst al langer duurt dan de pauzetijd.

In het gesprek met de directrice van vanmorgen heeft de directrice aangegeven dat ze graag wil dat ik mijn naam en de datum nog bij een van de schilderwerken schrijf, zodat ik vereeuwigd word. Van mij hoeft het niet zo, maar ik ben de beroerdste niet. En dus haal ik na de afscheidsceremonie de verf weer op en schrijf ik bij de schilderwerken bij de ingang van de school Painted by: Pauline & Volunteers 24 July 2015. Ik vond het te veel eer om alleen mijn eigen naam op te schrijven, terwijl er veel anderen geholpen hebben.

Mijn laatste activiteit hier op school zal in een Grade 4 (groep 6) bij wiskunde zijn. Die juf kwam na de ceremonie na me toe dat ze zo had gehoopt dat ik ook nog een keer bij haar langs zou komen, maar dat ik alleen maar bij de onderbouw bleef. Ik besluit daarom ook nog even bij haar te komen kijken. Ze is midden in een les, als ik binnenkom. Ik vraag haar vooral door te gaan op haar eigen manier, zodat ik kan zien hoe zij het doet en dan geef ik vanzelf wel aan hoe ik het zou doen. Het valt me op dat ook zij alles klassikaal doet: zij leest de vraag voor, stelt een vraag, een leerling mag antwoord geven, zij geeft weer een instructie, de kinderen moeten opdreunen enz. En dat terwijl het werkblad heel duidelijk is, totaal geen instructie behoeft en waarschijnlijk door veel kinderen zelf gedaan kan worden. Halverwege neem ik subtiel de les over en laat haar zien hoe ik het zou doen en hoe gemakkelijk het soms is om de differentiatie door te voeren. Ook vertel ik haar bij alles wat ik doe, waarom ik het doe, wat mijn achterliggende redenen zijn en wat ik tegen elkaar afgewogen heb. Ze let ontzettend goed op, wil heel graag leren, stelt vragen, komt met eigen initiatieven en geeft aan zeker wat met de tips te doen (wat ik ook wel geloof).

En dan gaat de bel voor mij voor de laatste keer, zie ik nog één keer alle kinderen de lokalen uitstormen naar de uitgang en kan ik nog een laatste keer knuffelen met mijn lieve meisje en jongetje die me trouw elke dag komen knuffelen en/of kusjes geven. God, wat ga ik die twee lieve kindjes missen. Als ik kon, zou ik ze meenemen en ze zoveel meer willen bieden dan ze hier hebben. Maar dat kan niet. En misschien is dat maar beter ook. Deze kinderen zijn hier geboren en weten nog niet veel anders dan wat ze om hun heen zien, zijn nog onschuldig en geloven in het moois van wat ze om hun heen zien. Ik kan alleen maar hopen dat het beetje liefde dat ik ze gegeven heb ze voor deze paar weken goed heeft gedaan en dat ze nog een keer mogen ervaren wat het is om van gehouden te worden.

Morgen heb ik nog één dag bij mijn gastgezin en dan komt mama en zal ik afscheid van ze moeten nemen. Dat zal met een traan en een lach zijn. Ik heb enorm genoten van de veiligheid, liefde, gezelligheid en het vertrouwen dat ik hier thuis altijd heb gekregen, maar kijk ook enorm uit naar de komst van mama!

Veel liefs,
Pauline