Schoolweek 1

Lieve lezers,

Dit keer niet vanaf mijn vertrouwde kamer in Amsterdam of Leusden, maar vanaf mijn al een beetje vertrouwde kamer in Windhoek!
Wat is afgelopen week omgevlogen zeg! In mijn vorige blog schreef ik dat iedereen op de school voorbereid was op mijn komst. Ik had kunnen bedenken dat ik dat met een Afrikaans korreltje (of zak) zout moest nemen.. Echt voorbereid kon ik het namelijk niet noemen..
Het begon al met mijn persoonlijke taxichauffeur. Deze jongeman brengt mij elke morgen vanaf de Office naar school en vanaf school naar waar ik dat wil. Hij brengt me naar een school in Katatura en zegt ‘hier is je school’. Ik kijk eens goed naar de naam die op de muur geschreven staat en meen toch dat mijn school anders heet.. Hij is er echter van overtuigd dat dit de goede school is, want ‘de mensen hebben het mij verteld’. Tot de conclusie komen dat hij zelf niet goed geluisterd heeft is geen optie, het is altijd iemand anders zijn schuld. Uiteindelijk weet hij me naar de goede school te brengen. Daar vertel ik de poortbewaker dat ik een afspraak heb met de directrice, waarop zij doodleuk zegt dat die er niet is. Hmm, ik dacht toch dat de school voorbereid was.. Er zijn wel een aantal andere mensen die weten dat ik kom en die me ontvangen. Een vriendelijke juf van die rekenen geeft zegt dat ik gerust bij haar mag kijken. En daar zit ik dan mijn eerste ochtend tot de pauze. Vier keer achter elkaar exact hebtzelfde horende (4x een les aan groep 7). Het was zo precies hetzelfde, dat de juf elke ker alles op het bord kon laten staan. Na vier lessen is het gelukkig pauze; ik kan ondertussen de les van de juf meedreunen. De pauze breng ik met de rekenjuf en de juf van een andere klas door. Daar blijkt dat er toch wel iets geregeld is: thee. Elke dag in de pauze zal er speciaal voor mij een dienblad klaarstaan met alles voor de thee. De andere juffen en meesters mogen hier niets van gebruiken en nadat ik het heb gebruikt wordt het weer veilig opgeborgen in de kluis. Enigszins opgelaten voel ik me er wel door, maar dit nou eenmaal de manier waarop er hier met mij omgegaan wordt.

Een plan voor de rest van de week hebben ze nog niet. Of althans, niet een plan waar ik me in kan vinden. Waar de foundation en ik het plan hadden dat ik zou assisteren met het lesgeven en het effectiever maken van het onderwijs, hebben deze mensen bedacht dat ik mooi twee maanden de informaticalessen kan geven, gezien ik uit het Westen kom en dus wel goed moet zijn met computers. Na enige uitleg van mijn kant wat ik in Nederland in het onderwijs doe en hoe het Nederlandse onderwijsstelsel eruit ziet, komen ze gelukkig zelf al tot de conclusie dat hun plan niet gaat werken. Ze stellen daarom voor om bij de lagere klassen (pre-primary en Grade 1-3)(kleuters en groep 3-5) te observeren deze week en daarna zien ze wel weer verder.
Op deze manier gaat de week voorbij. Voor de pauze kijk ik bij twee klassen van eenzelfde groep en na de pauze kijk ik bij twee klassen van een andere groep en zo heb ik aan het einde van de week een aardige indruk gekregen. Wat die indruk is? Klassen van veertig leerlingen; Stampen stampen stampen, Herhalen herhalen herhalen, Opdreunen opdreunen opdreunen. Enige vorm van zelfstandig leren is er niet en ook het idee dat kinderen niet de stof leren van simpelweg herhalen wat de juf zegt, maar daarmee alleen uitwendig leren is hier blijkbaar nog niet bekent. Verder valt het me op dat er enorm veel tijd niets gedaan wordt. De kinderen luisteren een uur naar de instructie van de juf, waarbij ze af en toe klassikaal een woord of zin moeten herhalen en krijgen daarna driekwartier de tijd om vijf woorden in een zin te passen. Als ze daarmee klaar zijn moeten ze hun boek dichtdoen, op hun stoel blijven zitten, hun vinger op hun lippen leggen en stil blijven. How on earth kan een kind van 7 jaar een halfuur zo zitten?! En hoe kan het niet in je opkomen dat je in deze tijd zo ontzettend veel kan doen?! De kinderen zijn overigens al afgehaakt na een halfuur luisteren naar de juf. Een aantal kun je er nog bijhouden en met harde hand (soms helaas nog letterlijk) worden een aantal anderen erbij gehouden. Maar effectief is het niet.
Ook gebeurt het tegenover gestelde: veel te kort de tijd geven voor enorm veel werk. De juf van Grade 1 (groep 3) heeft vier zinnen en 30 woorden op het bord geschreven. Eerst moeten een aantal kinderen deze vier zinnen oplezen en moet de rest van de kinderen luisteren. Zelfs ik gaap van verveling, laat staan hoe de kinderen het ervaren.. Vervolgens moeten ze klassikaal de 30 woorden oplezen en ze daarna in hun schrift overschrijven. Dit lijkt een redelijk gemakkelijke opgave, maar de kinderen hebben de concentratie van een pinda (wat ik ook zou hebben na zo’n tijd niets doen en luisteren naar je klasgenoten) en kunnen bovendien deze simpele woorden (als I, you, me, my, rat, cat) nog helemaal niet schrijven. Na elke letter die ze op papier gezet hebben moeten ze weer naar het bord kijken om te zien welke letter ze dan op moeten schrijven and so on. Bij elke keer dat het gezicht van het schrift naar het bord gaat, vervliegt ook het kleine beetje concentratie dat ze hebben. Zo zijn ze ruim 2 uur bezig met deze dertig woordjes opschrijven, terwijl ze er eigenlijk maar een halfuurtje voor hadden.
Het dieptepunt was nog wel de les die ik in grade 4 (groep 6) zag. Daar hadden de kinderen Engels. Ze moesten van een aantal dieren leren hoe de baby’s heten (dog has puppies, cat has kittens. Sheep has lam, etc.). Alle veertig leerlingen moesten dit versje voor de klas opdragen. Alle veertig! Achter elkaar! Ondertussen kon ik het versje ook al letterlijk meedreunen en vroeg ik mij bij elk kind af of het antwoord kon geven als ik zou vragen: hoe noem je de baby’s van een koe? Waarschijnlijk zouden ze me alleen maar aankijken alsof ik een koe stond te verhandelen, maar hoe zijn kleintje zou heten zouden ze me niet kunnen vertellen. Ze hebben immers alleen maar het versje geleerd, zonder te leren wat er nou eigenlijk stond en wat het inhield..
Toch valt het me tussen al deze ineffectiviteit en hopeloosheid op, dat de meeste juffen wel íéts goed doen, affiniteit hebben met het onderwijs of het zo goed mogelijk proberen te doen. De opleiding van deze leerkrachten schijnt ook hopeloos te zijn, waardoor ze weinig te verwijten valt. Ze weten niet anders dan dat ze tijdens hun eigen schooltijd gezien hebben (wat waarschijnlijk nog hopelozer was) en wat ze op hun opleiding daar nog naast ‘geleerd’ hebben. Overigens zie je wel dat de jongere leraren minder hopeloos zijn dan die van de oude garde. Misschien komt het toch ooit nog een klein beetje goed.

Behalve de school heb ik deze week ook nog een aantal andere dingen gezien! Zo ben ik naar een shopping mall geweest (ja ja, ik hoor jullie al zeggen ‘vrouwen..’ ;-)), heb ik een diner gehad met een aantal mensen van de foundation, waarin in uitgebreid bedankt werd en de mensen zich erover verwonderde dat ik op zo’n goed vertrouwen naar Afrika gekomen ben en dit op mijn leeftijd doe in plaats van een vakantie aan het strand. Ik kon mijn glimlach natuurlijk niet onderdrukken, het voelde stiekem best goed om zo in het zonnetje gezet te worden! Zondag ben ik met mijn Afrikaanse ouders en twee mensen van de foundation naar Goche Ganas geweest (google maar even). Wauwww, dat was mooi!! We lagen aan het zwembad met het uitzicht op een groep Baboons met kleintjes die aan het spelen waren bij de waterkant, we konden enorm ver uitkijken over het landschap en behalve de apen hoorde je niets. Na de lunch daar zijn we in de auto gestapt voor een Gamedrive (wildspotten). Met mijn ‘luxeprobleem’ kon ik zeggen dat het niet enorm spectaculair was omdat ik helaas geen nieuwe dieren gezien heb, maar het wat natuurlijk wel schitterend! Ik geloof dat niet veel mensen kunnen zeggen een colaatje gedronken te hebben op een stoeltje met 5 neushoorns op nog geen 10 meter afstand.
Zondag is relaxdag en nog even bijtanken voor het weekend. Het lampje gaat normaal al uiterlijk om half 10 uit, maar vandaag ben ik om acht uur al fixed und fertig en besluit ik mijn ogen maar te sluiten, ik moet bovendien morgen mijn eerste les geven en dus heb ik al mijn energie nodig!

Maandag ben ik doodzenuwachtig voor mijn eerste les: zal ik het niveau goed ingeschat hebben? Verstaan ze me wel gezien ik niet even een aantal dingen kan vertalen naar het Otjiherero (hun eigen taal)? Luisteren ze wel? Kan ik dit wel met 40 kinderen in de klas? Nemen ze iets van me aan? Heb ik het juiste voorbereid? Ach man, ik kan mezelf helemaal gek maken! Eenmaal bezig met de les kom ik al snel tot de ontdekking dat hetgeen ik als inleiding bedacht had de kern van de les gaat worden omdat ze niet verder dan dat komen. Ze zijn zo gedrild in het stampen, dat ze niet ver komen in mijn les omdat ik van ze vraag om zelf na te denken en niet hetgeen gestampt is na te praten. Als de concentratie op is besluit ik allerlei kleine spelletjes met ze te doen: in de goede volgorde zetten van klein naar groot, wie heeft de langste haren, wie heeft de grootste voeten, wat hebben deze drie leerlingen hetzelfde etc. De leerlingen zijn enorm enthousiast en doen bijna alle 40 mee. Best een prestatie! Ik weet ruim twee uur met de kinderen te vullen terwijl de juf van hun klas af en toe in de klas is en af en toe weg is. Gelukkig geeft ze me na de les wel een compliment over mijn les. Als het tijd is voor de kinderen om naar huis te gaan, komen ze me allemaal een dikke knuffel geven voordat ze de deur uitstappen. Hartverwarmend. Daar doe ik het uiteindelijk allemaal voor. Net zoals het meisje dat struikelde en haar knie openhaalde. Huilen doen ze hier zelden, maar het koste haar verdomd veel moeite om niet te huilen. Ik nam haar aan de hand mee naar het waterpunt en liet wat koud water over haar knie stromen om de pijn te verlichten. Deze kinderen zijn zo niet aan liefde gewend, dat ze straalde van geluk op het moment dat ze aan mijn hand mee mocht lopen en de pijn als sneeuw voor de zon verdwenen was nadat er wat koud water overheen gegaan was. Voor dit lieve meisje heb ik vandaag een klein verschilletje gemaakt. En de reactie die ze teruggeven is priceless. Kinderen zijn de leukste mensen op de wereld.
Amen.

Liefs, Pauline

P.S. De foto’s komen er z.s.m. bij, maar die moeten nog even verzameld worden. Hou de blog dus in de gaten if you want to see some pics!